Kodeks z Aleppo (Codex Aleppensis, hebr. כֶּתֶר אֲרָם צוֹבָא czyt. Keter Aram Tzova) – jeden z dwóch najważniejszych rękopisów Starego Testamentu z tekstem masoreckim. Przez wiele wieków stanowił punkt odniesienia jako najdokładniejszy tekst Biblii hebrajskiej, wielokrotnie konsultowany w przypadku wątpliwości. Z powodu jego ogromnego znaczenia w języku hebrajskim jest określany jako כֶּתֶר (Keter), czyli „Korona” (arabskie taj). Druga część nazwy hebrajskiej (אֲרָם צוֹבָא) nawiązuje do miejsca jego przechowywania – Aleppo. Jest to najstarszy kompletny tekst Biblii hebrajskiej, który zachował się do czasów współczesnych. Obecnie dostępny jedynie w formie okaleczonej. W wydaniach krytycznych oznaczany zwykle literą A.
Zgodnie z kolofonem dołączonym do Kodeksu, początek jego istnienia wiąże się z osobą skryby Shlomo ben Buya, który około 920 roku skopiował tekst spółgłoskowy. Następnie około roku 930 Aaron ben Mosze ben Aszer, ostatni i najbardziej znaczący przedstawiciel rodu ben Aszerów z Tyberiady, dokonał weryfikacji tekstu, opatrzył go samogłoskami (niqqud) i akcentami (te'amim) oraz dodał masorę[2].
W roku 2015 kodeks został wpisany na listę UNESCOPamięć Świata[1].
Comments