top of page

Ewangeliarz Ostromira

Jeden z najcenniejszych zabytków piśmiennictwa staroruskiego powstały w latach 1056–1057. Spisana w języku staro-cerkiewno-słowiańskim księga liturgiczna zawierająca fragmenty Ewangelii na wszystkie dni roku liturgicznego. Ewangeliarz Ostromira jest drugim najstarszym po Kodeksie Nowogrodzkim rękopisem ruskim i aż do odnalezienia w 2000 roku Kodeksu Nowogrodzkiego uchodził za najstarszy. Ewangeliarz Ostromira został po raz pierwszy opublikowany w 1846 roku w Petersburgu.

W roku 2011 został wpisany na listę UNESCO Pamięć Świata[1].

Ewangeliarz powstał na zamówienie posadnikanowogrodzkiego Ostromira, jednego z najbliższych ludzi księcia Izjasława, syna Jarosława Mądrego. Skryba, diakon Grigorij, na ostatniej stronie dzieła zaznaczył czas pracy nad ewangeliarzem: 21 października 1056 – 12 maja 1057. Ewangeliarz miał być darem Ostromira dla Soboru Sofijskiego w Nowogrodzie[2].

Chociaż Ewangeliarz powstał w niecałe 70 lat po przyjęciu chrześcijaństwa na Rusi, jakość kaligrafii i oprawy artystycznej świadczy o szybkim rozwoju sztuki piśmienniczej na Starej Rusi. Zabytek napisany został na wysokiej jakości pergaminie, uroczystym, ozdobnym pismem zwanym ustawem. Znajdują się w nim m.in. trzy przedstawienia ewangelistów (Jana, Łukasza i Marka), bogato zdobione są też początkowe litery każdego z rozdziałów. Do ornamentacji użyto jaskrawych kolorów oraz czystego złota.
0 wyświetleń0 komentarzy

Ostatnie posty

Zobacz wszystkie
bottom of page